'N Inleiding tot die verskillende algemene soorte aanraakskermtegnologie en die metode van die werking daarvan. Sterk- en swakpunte van elke tegnologie sal ook bespreek word om 'n beter begrip te gee van watter tipe die beste in enige gegewe toepassing gebruik kan word.

Raakskermtegnologieë bied almal dieselfde funksie, maar is aansienlik uiteenlopend in die verskillende tipes en hul werkswyse. Hulle het almal spesifieke voordele sowel as tekortkominge en die keuse van die regte tipe vir 'n spesifieke toepassing kan moeilik wees, tensy jy deeglik vertroud is met die verskillende tipes tegnologieë en hul operasionele oorwegings. Hierdie artikel is bedoel om 'n oorsig te gee van die algemene tipes aanraakskermtegnologieë sowel as die voordele en swakhede daarvan. Verskoning vir die gebrek aan grafika, maar hierdie voorleggings het groottebeperkings.

Dit is die mees algemene tipe aanraakskerm wat vandag gebruik word, hoofsaaklik omdat dit goeie operasionele eienskappe het en goedkoop is. Weerstandige aanraking is beskikbaar in 4, 5 en 8 draadvariasies. Die term "draad" word gebruik om aan te dui hoeveel stroombaanelemente aan die kabel beëindig word om aan die koppelvlakelektronika te koppel. 4 en 8 draadweerstandig is soortgelyk in werking met die 8 draad eintlik net 'n 4 draad variasie. Alle weerstandige tegnologieë het soortgelyke konstruksies. Dit wil sê hulle is analoogskakelaars. Hulle is gemaak van 'n deursigtige substraat - gewoonlik glas met 'n geleidende laag bo-oor wat 'n buigsame deursigtige skakelaarlaag aangebring is - gewoonlik 'n poliësterfilm met 'n soortgelyke geleidende laag. Hierdie omtrek-aangebringde skakelaarlaag word fisies weggehou van die substraat met baie klein "spacer dots". As jy 'n weerstandige aanraaksensor teen die lig hou, kan jy dit gewoonlik sien. Om die sensor te aktiveer, oefen u druk op die skakelaarlaag toe met 'n vinger of stylus om die buigsame poliëster tussen die afstandhouerpunte te dwing om kontak met die substraat te maak. Op die 4-draadtegnologie word die posisie van die aanraking verkry deur middel van spanningsvalmeting. Die substraatlaag en die skakelaarlaag het albei 'n deursigtige geleidende sputtered coating wat gewoonlik Indium Tin Oxide (ITO) is, wat verkies word omdat dit redelik deursigtig is, terwyl dit lae velweerstand bied, gewoonlik van 15 - 1000 ohm / vierkant. Die meeste weerstandige aanraakskerms gebruik ITO-bedekkings van ongeveer 300 ohm / vierkant, aangesien dit 'n goeie afweging is tussen duursaamheid en optiese deursigtigheid. Bo-op elk van hierdie twee lae is geleidende busstawe aan die rand wat gewoonlik met geleidende silwer ink gesif word. Die een laag het hierdie stawe vertikaal links en regs geplaas vir die X-Plane-element en die ander het hulle bo en onder geplaas vir die Y-Plane-element. Dus 4 stawe verbind deur 4 drade. Die beheerder-koppelvlak sal 'n stroom deur die tralies van een van hierdie vliegtuie toepas - sê die X-Plane deur die linkerbalk en regs. Met hierdie stroom wat deur die 300 ohm/vierkantige velweerstand van die ITO-laag op die X-vlak substraat vloei, sal daar 'n spanningsval tussen die 2 mate wees. Wanneer druk toegepas word om die X- en Y-lae saam te kort, word 'n spanning deur die Y-vlak opgetel en gemeet deur die beheerkoppelvlak. Hoe nader u aan die een of ander balk op die X-vlak kom, hoe hoër of laer sal die spanning wees om sodoende 'n X-koördinaat te bepaal. Om 'n Y-koördinaat te kry, word dieselfde bewerking op sy beurt gedoen, maar hierdie keer word die Y-vliegtuig aangedryf met die X-Plane wat die spanningsmeting optel. 4 Draadtegnologieë kan met baie lae krag werk, aangesien dit spanning werk en nie baie stroom benodig nie, dus is dit wenslik vir gebruik in draagbare battery-toestelle. Hulle het ook die voordeel dat hulle die grootste deel van die sensor se oppervlak kan gebruik as die aktiewe area waar aanraking waargeneem kan word. Die silwer busstawe kan baie smal wees om nie veel spasie aan die kante op te neem nie. Die verbindingsspoorweë van silwer ink kan ook bo-oor gelaag word, geskei deur UV-diëlektriese, wat 'n baie kompakte konstruksie bied. Dit is ook 'n belangrike oorweging in toepassings soos handtoestelle waar grootte baie beperk is. Aangesien 4 draad spanning aangedryf word, kan daar geen variansie in die elektriese eienskappe van die geleidende lae wees nie, of die spanningslesing van hierdie X- en Y-lae sal verander wat 'n posisionele drywing in die raakpunt veroorsaak. Verskeie faktore kan dit veroorsaak, met die algemeenste verhitting en verkoeling van die sensor uit omgewingstoestande. Dit word slegs 'n merkbare probleem met uiterste temperatuurvariasies en op groot formaatgroottes soos 12.1"-sensors en groter. Dit is regtig nie opvallend op klein formaat soos 6.4 " en kleiner nie. Die werklike probleem met 4 draad is sensorlewe. Dit is nie so goed nie. Tipies kan jy 4 miljoen aanraking of minder op dieselfde plek verwag met vingerwerking. Met 'n stylus is dit baie erger. 'N 4-draadsensor kan vernietig word deur slegs 'n paar harde houe van 'n fyn puntstylus. Dit is omdat die ITO van die poliësterskakelaarlaag bros is. ITO is 'n keramiek en word maklik gekraak of "gebreek" as dit te veel gebuig word. Hierdie krake vind gewoonlik op die poliësterskakelaarlaag plaas, aangesien dit herhaaldelik in die substraatlaag tussen die afstandhouerpunte gebuig word om elektriese kontak te maak. Met die herhaalde buiging veral op 'n hoogs gebruikte plek, soos 'n enter-knoppie op 'n toepassing, sal die ITO in daardie gebied breek en sal dit ook nie stroom gelei nie, wat veroorsaak dat die velweerstand van daardie plek toeneem. Hierdie skade gebeur baie vinniger as 'n stylus gebruik word, aangesien die buiging van die skakelaarlaag deur die klein punt van die stylus baie skerper is. As dit gebeur, sal die spanningsmeting van die X- en Y-vlak oor of om hierdie plek hoër wees as wat dit behoort te wees om die raakpunt te laat lyk asof dit verder weg van 'n busstaaf is as wat dit werklik is. Hierdie verlies aan akkuraatheid is nie lineêr nie en kan nie met herkalibrasie herstel word nie, aangesien u 'n dryfprobleem kan hê. Nuwe tegnieke soos pengebaseerde ITO Polyester Film pas ITO toe op 'n onreëlmatige oppervlak wat eers op die poliëster bedek is om 'n gladde plat ITO-laag te vermy wat makliker gekraak kan word. Dit verbeter die probleem, maar los dit nie op nie. 'n Variasie van die 4-draad is die 8-draad wat beweer "is gebaseer op die 4-draad-weerstandstegnologie met elke rand wat nog een waarnemingslyn bied as 'n stabiele spanningsgradiënt vir die aanraakskermbeheerder. Die funksionaliteit van bykomende 4 lyne is om die werklike spanning wat deur die dryfspanning gegenereer word, te verkry, sodat die aanraakskermbeheerder outomaties die dryfprobleem kan regstel as gevolg van die moeilike blootstelling aan die omgewing of langdurige gebruik". Ek moet erken dat ek 'n bietjie onseker is oor hoe hierdie teorie van werking werk. Dit is nog nooit aan my verduidelik op 'n manier wat sin maak nie, maar ek is seker dit werk wel. Die 5-draadtipe is myns insiens die werklike oplossing vir die ITO-breukprobleem. Dit maak nie staat op spanning om sy X- en Y-posisie te verkry nie, maar eerder stroomvloei. 'N 5-draad is gemaak van dieselfde skakellae van die 4-draad, maar in plaas van opponerende pare X- en Y-busstawe, gebruik 'n 5-draad elektrodes wat op die vier hoeke van die substraatlaag geplaas word wat 4 van die 5 drade voorstel. Die boonste ITO-poliësterskakelaarlaag is 'n enkele grondvlak wat die 5de draad voorstel - dus 5 drade. Die beheerder-koppelvlak pas 'n lae spanning toe op die 4-hoek elektrodes. Niks gebeur totdat die geaarde skakelaarlaag in die substraat ingedruk is nie, dan begin stroom uit die 4 hoeke vloei. As u direk in die middel van die sensor sou raak, sou u identiese stroomvloei vanaf elke hoek kry, aangesien die raakpunt dieselfde afstand van elke hoek af is en daarom sou die weerstand oor die ITO-laag van die hoek na die raakpunt dieselfde wees. Hoe nader u aan 'n hoek kom, hoe hoër word die stroomvloei namate die afstand en die weerstand vanaf die raakpunt na die hoek afneem. Die afstand en weerstand vanaf die ander drie hoeke neem toe, wat veroorsaak dat die stroomvloei afneem namate die raakpunt wegbeweeg. Afhangend van die stroom wat uit elke hoek vloei, kan die beheerder-koppelvlak bepaal waar die raakpunt is. Die 5-draad word nie naastenby soveel deur ITO-breking beïnvloed nie, omdat dit nie werklike waardes van stroomvloei hoef te handhaaf om lineêr te bly nie. As ons raakpunt byvoorbeeld direk in die middel van die skerm is, kan ons stroomstrome van sê 50 mA deur elke hoekelektrode sien. Dit is 'n totaal van 200 mA met elke hoek wat 25% van die totaal verteenwoordig. As die stroomvloei by al vier hoeke gelyk is as wat die raakpunt in die middel moet wees. Wat as die ITO in die middel van die skerm breek en 90% van sy vermoë om stroom uit te voer, verloor. Wel, dan sal slegs 20 mA stroom deur die vier hoeke vloei met 5 mA deur elke hoek wat steeds 'n 25% voorstelling is van die totale stroomvloei deur elke hoek sodat die lineariteit dieselfde bly. Die 5-draad kyk na die hoekstroomvloeiwaardes as relasioneel tot mekaar en nie letterlike waardes soos die spanningslesings in 'n 4-draad sodat ITO kan breek nie, maar dit sal geen verskil maak aan lineariteit op 'n 5-draad nie. Die ITO sal moet breek tot 'n punt waar die beheerder-koppelvlak nie 'n stroomvloei kon opspoor wanneer die skakelaarlaag depressief was nie. 'N Tipiese 5 draadweerstand kan 35 miljoen aanraking op dieselfde punt bereik met vingeraktivering. Weereens, minder met 'n stylus. 'N D Metro in Kanada bied 'n gepantserde weerstandstegnologie wat die poliësterskakelaarlaag vervang met 'n glas / poliëster gelamineerde skakelaarlaag wat stywer is as poliëster. Afgesien van die ooglopende duursaamheid van die oppervlak, kan die stywer glas- / poliskakelaarlaag nie skerp genoeg buig om ITO-breking van die skakelaarlaag te veroorsaak nie, sodat hierdie tipe 10 keer langer kan hou as gewone 5 draadtipes. As gevolg van die twee lae ITO wat in die weerstandstegnologie benodig word, is deursigtigheid nie so goed soos in ander soorte aanraakskerms nie. Optiese transmissie is gewoonlik ongeveer 82% vir weerstand. Weerstand is miskien nie geskik vir sommige vyandige omgewings nie, aangesien die poliësterskakelaarlaag deur skerp voorwerpe beskadig kan word. Die poliësterskakelaarlaag is ook nie vogbestand nie, maar vogbestand, wat beteken dat vog in hoë humiditeit met herhaalde verhitting en verkoeling deur die poliësterskakelaarlaag kan beweeg en binne die lugruim tussen die skakelaar en substraatlae kan kondenseer wat 'n mislukking veroorsaak. Sommige weerstandsensors in groot formaat het 'n probleem met 'kussing'. Dit is wanneer die poliësterskakelaarlaag in verhouding tot die glassubstraat uitbrei en vervorm of opblaas en nie plat op die glassubstraat lê nie. Dit is dikwels net 'n kosmetiese defek, maar kan vals aktivering veroorsaak as die skakelaarlaag genoeg vervorm word. Hierdie probleem is tipies te wyte aan verhitting en verkoeling waar die poliëster 'n hoër uitbreidings- en inkrimpingskoëffisiënt het in vergelyking met die glassubstraat en in grootte meer as die glas sal uitbrei wanneer dit verhit word. Afgesien van laer ligoordrag, spreek die gepantserde weerstandstegnologie van A D Metro al die bogenoemde tekortkominge aan. Weerstandstegnologie word druk geaktiveer, wat beteken dat dit met 'n vinger, swaar handskoen, stylus of enige ander implement gebruik kan word wat 'n baie wenslike kenmerk is. Dit verg baie min krag en is hoogs betroubaar en vinnig. Dit is Z-as in staat wat beteken dat dit kan opspoor wanneer jy verskillende hoeveelhede druk toepas op 'n raakpunt wat handig is as jy 'n toepassing het waar jy 'n bewerking wil versnel deur net meer druk op 'n aanraakknoppie toe te pas, soos om byvoorbeeld 'n klep vinnig of stadig in 'n prosesbeheertoepassing oop te maak. Dit word nie beïnvloed deur vuil besoedeling nie en dit het stealthy elektriese operasionele eienskappe wat dit 'n gunsteling maak met militêre toepassings.

Die konstruksie van 'n kapasitiewe is ietwat soortgelyk aan 'n 5-draadweerstand, maar dit het geen skakellaag nie. Daar is slegs 'n geleidende bedekte substraat met 4 hoekelektrodes soortgelyk aan die 5 draad. Die geleidende laag wat gebruik word, is nie tipies ITO nie, maar eerder Antimony Tin Oxide (ATO) wat 'n hoër velweerstand van ongeveer 2 000 ohm / vierkant het, wat beter geskik is vir kapasitiewe tegnologie. Die ATO-laag het gewoonlik 'n silikaat-oorlaag waarop ongeveer 50 angstroms dik afgevuur is om dit te beskerm teen afvryf tydens gebruik. Die beheerderelektronika pas 'n RF-frekwensie op die vierhoekelektrodes toe. Aktivering word bewerkstellig deur jou vinger aan die oppervlak van die skerm te raak met die koppeling van jou vingeroppervlak met die ATO-oppervlak daaronder, wat 'n kapasitiewe koppeling skep waarmee die radiofrekwensie kan deurvloei. Jou liggaam verdwyn die RF soos 'n antenna in die atmosfeer. Hoe nader u aan 'n hoek kom, hoe meer radiofrekwensie sal daardeur vloei. Deur vanuit elke hoek na die radioaktiwiteit te kyk, kan die beheerder bereken waar jou vinger raak. As gevolg van omliggende elektromagnetiese interferensie (EMI) en radiofrekwensie-interferensie (RFI) van ander radio- en elektriese toestelle in die omgewing, moet baie seinverwerking gedoen word om die omliggende RF-geraas uit te filter, wat die beheerder-koppelvlak meer kompleks maak wat meer kragverbruik vereis. Ten spyte hiervan is kapasitief steeds relatief vinnig. Dit het 'n baie ligte aanraking en is ideaal vir sleep-en-aflaai-toepassings. Aangesien die oppervlak glas is, is dit vandaalbestand en word dit breedweg gebruik in kiosktoepassings, insluitend dobbelmasjiene. Dit het 'n goeie optiese transmissie van ongeveer 90%. Dit word nie deur vuil of besoedeling beïnvloed nie, tensy dit erg genoeg is dat dit die kapasitiewe koppeling van u vinger belemmer. Dit kan nie met swaar handskoene of enige stylus of wysimplement gebruik word nie, tensy dit vasgemaak en elektries aan die beheerder gekoppel is. As jou vinger te droog is, werk dit dalk nie, aangesien velvog nodig is vir 'n goeie kapasitiewe koppeling. As die oppervlak gekrap word, kan dit veroorsaak dat die sensor in die gekrapte area misluk of heeltemal misluk as die krap lank genoeg is. EMI en RFI kan veroorsaak dat dit uit kalibrasie gaan. Dit is nie Z-as in staat nie. Dit is nie geskik vir mobiele werking nie, aangesien die omgewing rondom EMI en RFI te gereeld verander wat die beheerder-koppelvlak sal verwar. Dit is nie geskik vir militêre toepassings wat stealthy operasie vereis nie, want dit gee RF uit. Dit vereis spesifieke monteeroorwegings aangesien behuisings en metaalrande die werking daarvan kan belemmer. Geprojekteerde kapasitief: Geprojekteerde kapasitief, insluitend naby veldbeelding (NFI), is gemaak van 'n glassubstraat met 'n ITO- of ATO-laag wat weggeëts is om 'n roosterpatroon te laat wat bestaan uit X- en Y-lynelemente. Sommige ontwerpe gebruik ingebedde metaalfilamente wat nie sigbaar opvallend is om dieselfde rooster te verkry nie. Die roosterpatroon substraat het 'n beskermende glasplaat wat aan die voorkant van die rooster substraat gebind is. 'N WS-veld toegepas op die rooster. Wanneer 'n vinger of geleidende stylus aan die sensoroppervlak raak, versteur dit die veld sodat die beheerkoppelvlak kan bepaal waar op die rooster die veld die meeste versteur word. Die beheerder-koppelvlak kan dan die posisie van die aanraking bereken. Hierdie tegnologie is baie duursaam en kan nie beskadig word tot die punt waar dit nie sal funksioneer nie, tensy die substraatrooster gebreek is. Dit kan aanraking deur 'n venster aanvoel. Dit kan buite deure werk. Dit word nie deur vuil geraak nie. Dit kan met handskoene gebruik word. Dit is egter duur. Dit het 'n relatief lae resolusie. Dit kan maklik deur elektrostatiese ontlading toegedien word. Dit het geen werklike tasbare sin wat beteken dat dit kan aktiveer voordat jy daaraan raak nie. Dit is sensitief vir EMI- en RFI-inmenging wat die betroubaarheid daarvan problematies maak.

Hierdie tegnologie benodig geen elektriese seinverwerking op die sensoroppervlak nie en gebruik geen geleidende bedekkings nie. Dit gebruik ultrasoniese klank om aanraking te voel. 'N SAW-sensor bestaan uit 'n sensorsubstraat wat 'n piëso-elektriese emitter saam met 2 of 3 ontvangers aan sy omtrek aangebring het. Ook langs die hele omtrek van die sensorrande loop weerkaatsingsriwwe wat gebruik word om ultrasoniese klank heen en weer oor die oppervlak van die sensorvlak te bons. Om aanraking op te spoor, stuur die piëso-elektriese omskakelaar uitbarstings van ultrasoniese klank uit wat deur die omtrekriwwe heen en weer oor die hele gesig van die sensor weerspieël word. Omdat die spoed van klank ietwat konstant is, is dit bekend wanneer die oorsprong van klank saam met al die weerkaatste uitbarstings van die omtrekrante by elke ontvanger moet aankom. As 'n vinger- of ander klankabsorberende stylus met die sensorgesig in aanraking kom, sal sommige van die klank wat ontstaan of weerkaats word, opgeneem word en sal dit ontbreek wanneer die beheerder verwag om te hoor hoe hulle by die ontvangers aankom. Die ontbrekende voorvalle is wat die beheerder-koppelvlak toelaat om te bepaal waar die aanraking op die sensorgesig geplaas moet word om te verhoed dat die klankvoorvalle by die ontvangers aankom wanneer dit verwag word. Hierdie tegnologie bied 97% ligoordrag aangesien die sensorsubstraat net kaal glas is. Dit bied ook 'n baie ligte aanraking en werk goed vir sleep-en-laat-funksies. Dit het 'n glasoppervlak wat baie duursaam is en nie maklik gevandaliseer word nie. Dit sal met swaar handskoene werk, maar nie met 'n harde stylus of enige implement wat nie klank kan absorbeer nie. As jy dit egter diep genoeg krap, kan die ultrasoniese golwe in die vallei van die kalf val en in die ruimte afbons en 'n dooie plek aan die een kant van die krap veroorsaak. Dit is vatbaar vir vuil en stof wat die ultrasoniese klank vertraag of blokkeer. Waterdruppels belemmer die werking daarvan - so ook insekte wat na die lig van die skerm aangetrek word. Dit kan nie effektief van vuil of vog verseël word nie, aangesien so 'n pakking sal blokkeer Die ultrasoniese klank. Oop sel skuim pakking kan nie van vog verseël nie en sal steeds uiteindelik verstop met vuil wat 'n blokkasie van die ultrasoniese klank veroorsaak. Veranderinge in humiditeit en temperatuur sal 'n verandering in lugdigtheid veroorsaak wat die spoed beïnvloed waarin die ultrasoniese klank kan beweeg wat probleme met akkuraatheid kan veroorsaak. Infrarooi matriks: Dit is een van die eerste aanraaktegnologieë wat ooit ontwikkel is. Dit is baie eenvoudig in werking en het teruggekeer as 'n lewensvatbare oplossing vir aanraking, aangesien dit beter geskik is vir plat paneelskerms. IR Matrix bestaan uit 'n raam waarin 'n ry van 30 tot 40 IR-foto-emittors langs die een kant gemonteer is en óf bo óf onder ooreenstem met IR-foto-ontvangers wat langs die teenoorgestelde kant en bo of onder in lyn is. Die beheerder-koppelvlak streel die IR-emittors beide in die X- en Y-vlak om 'n rooster van ligstrale te verskaf wat deur 'n vinger of enige aanraakimplement gebreek kan word. Wanneer 'n aanraking deur 'n vinger of aanraakimplement gemaak word, sal een of meer ligstrale in die matriks gebreek word en die beheerderkoppelvlak kan sien waar die aanraking geposisioneer is om daardie spesifieke balke te blokkeer. Ook, gedeeltelike blokkasie van ligstrale aan die een of ander kant van die aanraking laat die beheerderkoppelvlak oplos tot 'n redelike hoë resolusie, maar die stylusdeursnee moet groot genoeg wees om ten minste een foto-emitter-ligstraal sowel as 'n deel van 'n aangrensende een te blokkeer sodat die beheerder-koppelvlak 'n verandering in posisie kan sien. Die tegnologie het in onguns verval omdat ander tegnologietipes aanlyn gekom het omdat uitstallings jare gelede sferiese CRT's was met radiuskrommings van 22,5 "of minder. Daar was 'n aansienlike parallaksprobleem toe u IR-matriks met reguit en plat ligstrale op 'n geboë CRT-skerm probeer gebruik het. Die IR-matriks-aanraakskerm sal goed aktiveer voordat jou vinger die oppervlak van die CRT bereik, veral in die hoeke wat dit omslagtig maak om te gebruik. Dit is natuurlik nie meer 'n probleem met die universaliteit van plat paneelskerms vandag nie en daarom maak IR-matriks ietwat van 'n terugkeer. Dit bied 'n baie ligte aanraking en is geskik vir sleep-en-aflaai-toepassings. As 'n raamweergawe sonder beskermende glassubstraat gebruik word, is die optiese transmissie 100% wat wenslik is in enige toepassing. Dit het 'n goeie resolusie en is baie vinnig. Dit word nie beïnvloed deur vinnige veranderinge in temperatuur of humiditeit nie. Dit is baie lineêr en akkuraat. Die tegnologie het egter geen tasbare sin nie en sal aktiveer voordat jou vinger met die skermoppervlak in aanraking kom. Dit benodig baie ruimte om in dikte en raamwydte te woon, sodat spesiale behuisingsontwerp van die skerm nodig mag wees om die raam te akkommodeer. Dit het baie komponentelemente wat 'n hoër risiko vir komponentmislukking inhou. Dit word beïnvloed deur vuil wat die ligstrale kan blokkeer. Vlieënde insekte wat na die vertoonlig aangetrek word, kan die sensor vals aktiveer.

Versterkte glassubstrate moet ook hier aangeraak word, aangesien dit 'n kritieke faktor in baie toepassings is en deur baie mense nie baie goed verstaan word nie. Daar is twee soorte versterkte glas wat algemeen gebruik word. Die eerste en algemeenste is hitte gehard glas wat gewoonlik veiligheidsglas genoem word. Hierdie glas word gemaak deur 'n glas soos gewone sodakalkglas in 'n oond in te voer waar dit verhit word tot naby smelt, dan uit die oond onttrek en vinnig lug geblaas word om die buitenste oppervlak af te koel terwyl die binnekern warm bly. Dit krimp die buitenste oppervlak van die glas in spanning tot by die binnekern, wat dit baie sterk maak soos om 'n ballon onder druk te plaas. Wanneer die buitenste oppervlak gekraak word, word die spanning vrygestel en die glas ontplof in onskadelike klein stukkies, dus die term veiligheidsglas. Hierdie tipe glas is nie geskik vir uitstallings nie, want die temperingsproses verdraai die glas 'n bietjie wat sy optiese eienskappe in gevaar stel. Chemies versterkte glas is baie beter geskik vir vertoondoeleindes omdat die proses nie die glas verdraai nie. Gereelde sodakalkglas word vir 8 tot 16 uur in 'n bad kaliumnitraat by ongeveer 500 grade Celsius gedompel. 'N Uitruil van soutmolekules vir kaliummolekules vind plaas in die oppervlak van die glas. Hoe langer die bad, hoe dieper is die uitruil. Die gevolglike oppervlak van molekulêre uitruiling lei tot 'n oppervlakspanning van 20.000 tot 50.000 PSI of tot 6 keer die sterkte van gereelde uitgegloeide sodakalkglas. Anders as hitte gehard glas, kan jy chemies versterkte glas sny, maar jy sal die versterkende eienskappe van ongeveer 1-1.5 duim van die rand verloor, wat dit nutteloos maak vir kleinformaatsensors. As u 'n versterkte glassensorsubstraat in klein formaat wil hê, moet die glas eers in grootte gesny word en dan ook chemies versterk word om die rande te behandel. Daar is ook geen diktebeperking met chemiese versterking nie, anders as hitte getemper. Met hitte tempering, as jy onder 3 mm in dikte kom, word dit moeilik om die buitenste oppervlak vinnig genoeg af te koel sonder dat die kern daarmee afkoel sodat behoorlike oppervlakspanning oor die algemeen onverkrygbaar onder 3 mm in dikte word. U kan hitte gehard of chemies versterkte glas gebruik vir substrate op 4 of 8 draadweerstandsensors omdat hierdie sensors verwerk word met silwer ink en diëlektriese wat nie verhitting benodig in die maak van die substraatlaag nie. U kan nie hitte gehard of chemies versterkte glas vir 5 draad- of kapasitiewe tegnologieë gebruik nie, want die verwerking van die silwerpatroon en spoorweë is gemaak van silwermetaal wat die nodige lae interne weerstand bied vir die behoorlike werking van 5 draad en kapasitief. Die silwer moet in 'n vuurproses op die ITO-glas gesmelt word. Hierdie afvuur sal die oppervlakspanning in hitte gehard glas vrystel en dit aansienlik verminder in chemies versterkte glas. As u 'n behoorlike versterkte substraat op 'n 5-draad of kapasitief wil hê, moet u 'n hitte-geharde of chemies versterkte rugglasplaat na die sensorsubstraat lamineer om 'n versterkte draer vir die 5-draadsensor te bied. Alhoewel ons nie alle aanraakskermtegnologieë en hul sterk- en swakpunte kon bespreek nie, word gehoop dat genoeg inligting verskaf is oor die meer algemeen beskikbare tipes om jou in staat te stel om die beste een vir jou behoeftes te spesifiseer.